Veel mensen realiseren zich niet echt wat voor een enorme impact een scheiding heeft op de ontwikkeling en het welzijn van een kind.
Zo werd ik zelf gisteren weer geconfronteerd met de impact van mijn eigen scheiding op 1 van mijn kinderen.
Hij was nog erg klein (2 ½ ) toen zijn vader en ik uit elkaar gingen. Het is inmiddels al bijna 17 jaar geleden. Mijn ex en ik hebben goed contact met elkaar, gaan in volledige harmonie met elkaar om en gaan zelfs 1x per jaar met z’n allen op vakantie.
In de afgelopen 17 jaar heeft mijn ex 4 jaar lang in het buitenland gewoond, van groep 5 t/m groep 8 is hij als vader veel afwezig geweest en was er vrijwel alleen contact via skype of telefoon en zelfs dat was lastig vanwege het tijdsverschil tussen de landen.
Ik wist dat mijn zoon het er moeilijk mee had dat zijn vader zo ver weg was, maar de impact van deze lange afwezigheid werd me gisteren pas duidelijk. Vanwege privacy zal niet verder ingaan op wat dat voor hem heeft betekend, maar ik kan wel zeggen dat hij daar geen last van had gehad als we nog bij elkaar waren gebleven.
Nu gaan wij als vrienden met elkaar om, spreken niet lelijk over elkaar, komen bij elkaar over de vloer en desondanks heeft de scheiding er enorm ingehakt bij de kinderen.
Je kunt je dus voorstellen dat wanneer ouders lelijk over elkaar spreken, niet normaal met elkaar kunnen communiceren of zelfs de kinderen weghouden bij de andere ouder, wat dat doet met de ontwikkeling en het welzijn van je kind.
Maar ook al die ouders die toch op een goede manier met elkaar omgaan, moeten zich wel realiseren dat wanneer je kind zich afwijkend gedraagt, vastloopt op school, emotioneel in knoop zit, allerlei vage lichamelijke klachten laat zien, onzeker is, faalangstig enz., dat dit allemaal in relatie kan staan met je scheiding ook al is het jaren geleden.
