Soms hoor je ouders met jonge kinderen klagen dat ze zo moe zijn. Al die slapeloze nachten, die troep die je kinderen in huis maken, het heen/weer gesjees om je kinderen van clubje naar school en weer naar huis te brengen.
En dan al die bulten was elke keer, alsof er geen aan eind aan komt (maakt trouwens niet uit of ze klein of groot zijn, die bulten was blijven!).
Naast je baan wordt er ook nog van je verwacht dat je als ouder inzet voor school (luizenmoeder, chauffeur, handwerkhulp, leeshulp, ouderraad, enz).
Op zaterdag kun je niet bijslapen, want dan sta je vaak al weer vroeg op een sportveld of in een sporthal.
Oja, dan is er ook nog een huis dat moet worden schoongemaakt en niet te vergeten al die boodschappen, zodat er elke avond een gezonde maaltijd op tafel kan staan.
Dit alles doen we gewoon naast onze baan, maar gelukkig hoeven veel ouders dit niet alleen te doen en kunnen ze de taken wat verdelen. Maar dan nog zijn veel ouders moe en kruipen vaak uitgeput ’s avonds vroeg hun bed in, omdat ze gewoon op zijn.
Wat mag je dan respect hebben voor al die ouders die dit alles elke dag alleen moeten doen, omdat ze om welke reden dan ook geen partner hebben met wie ze de dagelijkse zorg kunnen delen.
Om als alleenstaande ouder dit alles te overleven, is het van belang dat je goed voor jezelf blijft zorgen. Dat je nog wat tijd voor jezelf vrij kunt maken, anders loop je jezelf voorbij.
Voor iedereen zal de manier waarop je dat doet anders zijn. Ik kon bijvoorbeeld als mijn kids eenmaal in bed lagen, rustig de troep in de keuken laten staan en eerst dat leuke boek weer verder lezen. Niemand anders stoort zich toch aan die troep en morgen is er weer een dag, waren mijn gedachten. Achteraf is dat mijn manier geweest om niet over mijn eigen grenzen heen te gaan, en bewust tijd voor mezelf in te plannen. Mijn overlevingsstrategie als alleenstaande moeder met twee hele kleine kinderen.
Ik realiseer me goed dat dit niet voor iedereen zo werkt, sommige mensen krijgen nog meer onrust in hun lijf als er troep blijft liggen. Maar wat ik wel weet is dat als je jezelf niet voorbij wilt lopen, je op de een of andere manier tijd voor jezelf moet inruimen en daardoor misschien andere zaken even moet laten liggen.
Zorgen voor jezelf is basisregel nr 1. om goed in je vel te blijven zitten, zodat je er kunt zijn voor je kinderen en zo beter om kunt gaan met alle stresssituaties in je leven.
